Zoals de meeste mensen weten ga ik alleen naar Australië toe. Alleen. Het klinkt zo eng, eenzaam en saai voor veel mensen. Maar is dat ook zo?
Na mijn eerste reis naar Venetië was ik ook alleen. En kreeg ik van veel mensen te horen, doe je dit echt alleen? Vind je het niet eng dat je wat kan overkomen? Is het niet saai? Uren lang op de fiets in je eentje?
Ik geef toe, tuurlijk vond ik het eng om alleen naar Venetië te fietsen. Maar zo heb ik wel mijn comfort zone vergroot. Eten op een groot terras tussen schreeuwende italianen, aanbellen bij boeren als je water op is, de weg vragen of zelfs verdwalen. Allemaal dingen waardoor je je comfort zone vergroot.
Het alleen fietsen naar Venetië was ook een voorproefje voor Australië vertelde ik veel mensen. Kan ik het aan? Al die maanden alleen. Ik ga daar nu wel van uit na dit avontuur! De ultieme vrijheid die ik had onderweg was echt heerlijk. Als je met iemand op reis bent, houd je altijd rekening met elkaar. Ik had daar geen last van. Het niet weten hoe laat en waar je iedere avond zou eindigen gaf mij de ultieme vrijheid!
Waar ik ook bang voor was is het ontmoeten van nieuwe mensen. Eigenlijk is dit heel gemakkelijk. Al moet je er wel voor open staan natuurlijk. Na een lange fietstocht gooide ik mijn tentje op, ging zitten met mijn laptopje en er kwamen meteen mensen naar je toe om te vragen wat je doet en wie je bent. Straks in Australië is het vast ook heel gemakkelijk om nieuwe mensen te ontmoeten. Allemaal mensen met hetzelfde doel voor ogen. Reizen, feesten, werken en genieten van het nu.
Ik ben mij er van bewust dat ik na mijn reis erg zal veranderen en dat ik mijzelf nog beter ga leren kennen. Dit deed ik al in 10 dagen fietsen. Dus na maanden Australië zal dit nog veel meer zijn. Alle nieuwe indrukken en ervaringen die ik onderweg op doe. En alle mensen die ik zal ontmoeten zullen mij veel leren over mijzelf.
